مسئولیت ارسال کننده در حمل و نقل جاده ای کالای خطرناک در حقوق ایران و اتحادیه اروپا

تولید فزاینده کالای خطرناک و گسترش مبادلات تجاری بر حجم نقل و انتقال کالای خطرناک افزوده و باعث شده است حمل و نقل جاده ای این نوع کالا موضوع بحث کنوانسیون های بین المللی قرار گیرد. حقوق ایران نیز از تحولات بین المللی دور نمانده و علاوه بر ملحق شدن به برخی کنوانسیون های بین المللی، مقرراتی را در سطح داخلی برای حمل این نوع کالاها وضع کرده است. در فرایند حمل و نقل کالای خطرناک، ارسال کننده یکی از طرفین قرارداد حمل و نقل است که نقش سازنده ای در تهیه مقدمات حمل دارد. ارسال کننده کالا در موقعیت مناسبی برای سنجش ایمنی حمل کالا بوده و دارای وظایفی است که به اقتضای طبیعت خاص کالای خطرناک و گستردگی و شدت خسارت ناشی از آن تشدید شده است و در پی آن، مسئولیت سنگین تری را می طلبد؛ بنابراین در جستار حاضر سعی شده است با روش توصیفی- تحلیلی و بر مبنای مقررات داخلی و بین المللی، علاوه بر تعیین حدود و شمول مفهوم کالای خطرناک، تعهدات و تکالیف ارسال کننده تشریح شود و ضمن تبیین و ارزیابی وضع موجود در نظام حقوقی ایران و اسناد بین المللی از حیث قلمرو و مبنای مسئولیت، وضع مطلوب تحلیل گردد.