علل و نتایج تعارض در مدیران پرستاری بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران

  تعارض مخرب و غیر سازنده در پرستاری با پیامدهایی نظیر استرس و فشارهای روحی همراه است که می تواند موجب نارضایتی، غیبت و حتی ترک خدمت پرستاران، کاهش کیفیت مراقبت بیمار، نارضایتی بیماران و تشدید بیماری و مرگ آنها شود. این پژوهش با هدف تعیین میزان تعارض و علل آن در مدیران پرستاری (مترون ها، سوپروایزرها و سرپرستارها) انجام شد. این پژوهش توصیفی- تحلیلی به صورت مقطعی در سال 1394 بر روی 269 نفر از مدیران پرستاری بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. میزان تعارض مدیران پرستاری با استفاده از یک پرسشنامه محقق ساخته معتبر تعیین شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی انجام شد. میانگین میزان تعارض در بین مدیران پرستاری بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران 80/ 2 از 5 امتیاز (متوسط) بود. در بعد سازمانی، بار کاری زیاد، محدودیت منابع و قوانین و مقررات پیچیده و نامناسب و در بعد فردی اختلاف در سطح دانش، توانایی ها، مهارت ها و ویژگی های شخصیتی مدیران پرستاری بیشترین تعارض را ایجاد کردند. حدود 84% تعارض مدیران پرستاری بیمارستان ها ناشی از عوامل سازمانی بود. تعارض در بخش های داخلی قلب، پیوند، اطفال، اتاق عمل و عفونی زیاد بود. میزان تعارض در بیمارستان های تخصصی بیشتر از بیمارستان های عمومی بود. بین میزان تعارض ادراک شده توسط مدیران پرستاری و تمایل آنها به ترک بیمارستان رابطه آماری معناداری مشاهده شد (127/ 0r= و 03/ 0p=). میزان تعارض در مدیران پرستاری در حد قابل قبولی است. مدیران پرستاری با آگاهی از علل و نتایج تعارض باید سطح تعارض را در واحد کاری خود در حد بهینه نگه دارند تا منجر به بهبود بهره وری شود.