بررسی جایگاه تربیتی داستان حضرت نوح ( ع ) در مثنوی مولوی و انطباق آن با قرآن کریم

ارتباط عمیق مثنوی مولوی با قرآن، در میان آثار منظوم ادبیات فارسی بی نظیر است. در مثنوی، حکایت‏های قرآنی زندگی پیامبران به ویژه داستان زندگی حضرت نوح (ع) که سرشار از آموزه های تربیتی و تعلیمی است، 49 بار به صورت مستقیم در 14 سوره بیان شده است. مولوی، تنها شاعر ادبیات فارسی است که به نام همسر نوح اشاره کرده و گوشه ای از ناسازگاری های این همسر را بیان نموده است. همچنین، او بر اساس آنچه در قرآن آمده، عناد و ناسازگاری کنعان، فرزند نوح را تشریح کرده است که انسان های بسیاری چون او به کوه ثروت و امور مادی پناه برده اند. بر این اساس، مهم ترین پرسشی که دراین باره مطرح است مبانی تربیتی کردار نوح و همسر و فرزندش در مثنوی است که مولوی بر اساس قرآن مطرح کرده است؛ زیرا این مصائب نه تنها برای نوح پیامبر، بلکه برای بسیاری از بزرگان دین و خانواده های مختلف در طول تاریخ تاکنون اتفاق افتاده است، علاوه بر این، در کنار نعمت های ارزانی شده به ملت ها، امتحان و مجازات سرکشان همچنان ادامه دارد. این مقاله به شیوه ی توصیفی تحلیلی، ابعاد تکوینی و تشریعی چالش های تربیتی زندگی فرزند نوح و همسرش را از منظر قرآن و دیدگاه روان شناختی در مثنوی مولوی بررسی کرده است. نتایج پژوهش گویای آن است که زمینه ی انحراف در رویکردهای گوناگون تربیتی مادی (از قبیل وراثت، محیط خانواده، دوستان و جامعه) و معنوی (اراده و خودشیفتگی) برای خاندان نوح (ع) وجود داشته است.