بررسی تنوع ژنتیکی میان برخی نژادگان های سیب محلی ایران و رقم های تجاری با استفاده از نشانگرهای مولکولی SSR وSRAP

بیشتر رقم های سیب ایران با نام های محلی نام گذاری شده اند و بنابراین روابط ژنتیکی آن ها چندان مشخص نیست. در این پژوهش به منظور تعیین شناسنامه ژنتیکی برخی نژادگان های مختلف سیب های ایران و نیز مقایسه روابط ژنتیکی آن ها با رقم های تجاری خارجی از دو سیستم نشانگر ریزماهواره SSR (Simple sequence repeats) و SRAP (Sequence-related amplified polymorphism) استفاده شد. از بین 14 جفت آغازگر ریزماهواره به کار رفته، 9 جفت آغازگر به دلیل ایجاد چند شکلی مناسب، کارآمد تشخیص داده شدند. میانگین تعداد آلل ها در هر مکان ژنی 22/6 و میزان هتروزیگوسیتی مشاهده شده برابر 81/0 به دست آمد و تنوع ژنتیکی بالا در ماده های گیاهی مورد بررسی که ناشی از ماهیت خودناسازگاری و دگرگشنی سیب می باشد را تایید کرد. در نشانگر SRAP، از مجموع 56 ترکیب آغازگری استفاده شده، تعداد 13 ترکیب چند شکلی مناسبی نشان دادند و 194 نوار چند شکل (9/%85) تولید نمودند. میانگین هتروزیگوسیتی مشاهده شده برای ترکیب های آغازگری 34/0 محاسبه شد که با ماهیت خودناسازگاری و دگرگشنی سیب مطابقت نداشت. نتیجه های حاصل از این پژوهش نشان داد که توانایی نشانگر SSR در نشان دادن اطلاعات چند شکلی و میزان هتروزیگوسیتی در نژادگان های سیب نسبت به نشانگر SRAP بیشتر است و برخلاف نامگذاری منطقه ای سیب های بومی ایران، خاستگاه اصلی این نژادگان ها با نام جغرافیایی آن ها مطابقت ندارد. نزدیکی ژنتیکی سیب های خارجی نشان از شجره مشترک احتمالی آن ها دارد.