به کارگیری تکنیک های تصمیم گیری چند معیاره فازی در برنامه ریزی راهبردی توسعه تاکسیرانی (مطالعه موردی: کلان شهر اهواز)

امروزه یکی از مهم ترین چالش های پیش روی کلان شهرهای ایران مسئله حمل ونقل درون شهری است. فقدان برنامه ریزی راهبردی برای سامانه های حمل ونقل شهری علاوه بر این که موجب تکرار سرمایه گذاری های مشترک در زیرساخت های جامعه می شود، باعث شده مشکلات بی شماری در اتصال زیرسامانه ها به یکدیگر ایجاد و موجب ناهماهنگی و ناسازگاری این سامانه ها با یکدیگر نیز گردد. در همین ارتباط، تاکسیرانی به عنوان یکی از ارکان اساسی و بخشی فعال در سیستم حمل ونقل عمومی کلان شهرها از نقش پراهمیتی در توسعه کارکردهای شهری برخوردار است که پرداختن به آن می تواند بخش زیادی از مشکلات سیستم حمل ونقل درون شهری کلان شهرها را مرتفع نماید. به همین منظور پژوهش حاضر درصدد است تا با استفاده از رویکردی تلفیقی از تکنیک های تصمیم گیری چندمعیاره در محیط فازی نظیر دیمتل فازی(FDEMATEL) و فرایند تحلیل شبکه ای فازی(FANP) و با تلفیق آن ها در مدل استراتژیک SWOT، به تدوین و اولویت بندی راهبردهای توسعه تاکسیرانی در کلان شهر اهواز بپردازد. در راستای دستیابی به این هدف ضمن مروری جامع بر ادبیات موضوع مرتبط با پژوهش حاضر از نظرات تعداد 20 نفر از کارشناسان و خبرگان حوزه حمل ونقل و ترافیک استفاده شده است. یافته های حاصل از تلفیق تکنیک های تصمیم گیری چندمعیاره در محیط فازی با مدل SWOT، نشان داد که در جهت نیل به توسعه تاکسیرانی در کلان شهر اهواز، می بایست عملیاتی نمودن راهبردهای توسعه این نوع از حمل ونقل عمومی به ترتیب اولویت: اولویت اول) راهبرد تنوع(ST)؛ اولویت دوم) راهبرد بازنگری(WO)؛ اولویت سوم) راهبرد تهاجمی(SO)؛ و اولویت چهارم) راهبرد تدافعی(WT)، در راس برنامه های اجرایی مدیران ذی ربط قرار گیرد.