کانی شناسی و بررسی روابط پاراژنتیکی اسکارن بوئین میاندشت، پهنه سنندج- سیرجان

منطقه بررسی شده در شمال غرب استان اصفهان در 25 کیلومتری شمال غرب شهرستان داران قرار گرفته است. ترکیب سنگ شناختی توده نفوذی منطقه شامل گرانیت و گرانودیوریت و سری ماگمایی آن ها از نوع کالک آلکالن و محیط ژئوتکتونیکی آن ها قوس آتشفشانی است. گرانیت های منطقه با توجه به ویژگی های ژئوشیمیایی دارای ویژگی گرانیت های نوع I است. این توده گرانیتوئیدی، پی سنگ دگرگونی به سن پالئوزوئیک (؟) را قطع کرده و منجر به تشکیل مرمر- اسکارن و هورنفلس با رخداد محدود در منطقه شده است. براساس پژوهش های صحرایی و پتروگرافی، دو مرحله اصلی اسکارنی شدن (پیش رونده و پس رونده) در منطقه بررسی شده شناسایی شده است. مرحله پیش رونده با تشکیل مجموعه کانیایی بدون آب (گارنت، کلینوپیروکسن و ولاستونیت) مشخص می شود. در مرحله پس رونده سیلیکات های بدون آب، به مجموعه ای از کانی های سیلیکاتی کلسیمی آبدار (اپیدوت، ترمولیت– اکتینولیت، وزوویانیت) تبدیل شده و در نهایت با افزایش CO2 محیط واکنش های کربناته شدن مجدد صورت گرفته و سبب تبلور و جانشینی دوباره کلسیت شده است. نتایج تجزیه های ژئوشیمیایی و مقایسه الگوی عناصر اصلی گرانیتوئیدهای منطقه با سایر گرانیتوئیدهای اسکارنی شناخته شده دنیا، نشان از انطباق این مجموعه با گرانیتوئیدهای مرتبط با اسکارن های تنگستن، مولیبدن و قلع دارد.