حقوق شهروندی و نسبت حق با آن با نیم نگاهی به قرآن و نهج البلاغه

شهروندی به ظاهر مفهوم نوینی است که از تعامل دو سویه حاکمیت و شهروند برمی خیزد و گوهر اصلی آن را حق تشکیل می دهد. اما تاریخچه ی آن کهن تر است و به گذشته تاریخی غرب و جهان اسلام برمی گردد. در فرهنگ غربی این مفهوم به واسطه ی عضویت در دولت-شهر معنا می یابد و در جهان و اندیشه سیاسی اسلام بر مفهوم حاکم و رعیت استوار است. شهروند نقطه ای است که حق در جامه مثبت آن یعنی جایی که دولت عقب می نشیند و در جامه منفی آن یعنی نقطه ای که دولت پیشروی می کند خود را آشکار می سازد به یک معنا حق مرزی است که شهروندی خود را بر آن استوار می سازد و دولت نیز با توجه به آن قدرت خود را تنظیم می سازد. در این نوشتار به گسترش این موضوع پرداخته و هر سه مفهوم حق، شهروندی و قدرت و مناسبات این سه پرداخته شده است.