اثر مقادیر بیوچار و نیکل بر غلظت نیکل و برخی عناصر کم مصرف در ذرت

بیوچار یک ماده جاذب می باشد که قادر به کاهش قابلیت دسترسی فلزات سنگین می باشد. برایارزیابی اثر کاربرد بیوچار، نیکل و برهمکنش آنها بر رشد و غلظت نیکل و برخی عناصر کم مصرف در اندام هوایی ذرت در یک خاک آهکی،آزمایشی در شرایط گلخانه به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملا تصادفی انجام شد. تیمارها شامل سه سطح بیوچار (صفر، 2 و 4 درصد وزنی) و سه سطح نیکل (صفر، 50 و100 میلی گرم نیکل بر کیلوگرم خاک به صورت سولفات نیکل) در سه تکرار بود. نتایج نشان داد که مصرف بیوچار نسبت به شاهد به طور معنی داری وزن خشک اندام هوایی ذرت، درجه سبزی و شاخص سطح برگ را افزایش داد اما مصرف نیکل تاثیر معنی داری بر این پارامترها نداشت همچنین مصرف بیوچار، غلظت نیکل را به طور معنی داری (33 درصد) در اندام هوایی گیاه کاهش داد. با افزودن غلظت های مختلف نیکل به خاک، غلظت این عنصر در اندام هوایی ذرت افزایش یافت. غلظت روی، منگنز و آهن دراندام هوایی ذرت تحت تاثیر کاربرد بیوچار به طور معنی داری کاهش یافت. کاربرد سطوح مختلف نیکل، کاهش غلظت آهن و منگنز در اندام هوایی گیاه را به دنبال داشت. با توجه به نقش مثبت بیوچار در افزایش وزن خشک، شاخص سطح برگ، قرائت کلروفیل متر و همچنین کاهش غلظت نیکل در اندام هوایی ذرت، گمان می رود که در خاک های آلوده به فلزات سنگین می توان از بیوچار استفاده نمود.