نگرش پرستاران نسبت به آمادگی جسمانی خویش

نگرش مثبت نسبت به آمادگی جسمانی در پرستاران با بهبود عزت نفس، کاهش فرسودگی شغلی و بهبود کیفیت کاری مرتبط است و باعث کاهش عوامل استرس زا در محیط کار می گردد. هدف پژوهش حاضر بررسی آگاهی و نگرش پرستاران بیمارستان زارع ساری نسبت به آمادگی جسمانی خویش در سال 1394 بود. این پژوهش یک تحقیق توصیفی مقطعی است. نمونه پژوهش در این مطالعه کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان زارع ساری بودند که به روش تمام سرشماری وارد مطالعه شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه خود پنداره بدنی PSDQ استفاده شد. داده های پژوهش با نرم افزار SPSS 20 و با استفاده از روش های آماری توصیفی و روش آماری استنباطی کای اسکوئر و آزمون دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شدند. 34% پرستاران نگرش خوب، 59/4% نگرش متوسط و 6/6% نگرش ضعیف نسبت به آمادگی جسمانی خود داشتند. بین نگرش پرستاران مرد و زن نسبت به آمادگی جسمانی تفاوت معناداری یافت نشد. از این حیث تنها در خرده مقیاس فعالیت بدنی بین نگرش پرستاران مرد و زن تفاوت معنی داری وجود داشت (0/003=p). همچنین بین نگرش نسبت به آمادگی جسمانی پرستاران با سابقه کاری و گروه های سنی متفاوت، تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد. به طور کلی نگرش شرکت کنندگان در حد متوسط ارزیابی شد. با توجه به نقش ویژه پرستاران در سیستم بهداشتی-درمانی کشور می توان با فراهم آوردن امکانات لازم و تشویق پرستاران به شرکت در فعالیت های بدنی زمینه ی رشد و بهبود سلامت جسم و روح آنان را فراهم آورد.