نقش دانشگاه سبز در تاب‎آوری و مقابله با تغییر اقلیم

دانشگاه، محیطی است که می‎تواند الگویی برای تربیت انسان هایی مسئولیت پذیر و نیز الگویی برای عموم مردم جامعه باشد. معضلات زیست محیطی در سطح جهان نظیر تغییرات اقلیم، ریزگردها، آلودگی هوا و آلودگی هوای شهری، آلودگی آب، از بین رفتن منابع آبی، همگی نشان‎دهنده آثار مخرب توسعه به علت عدم‎توجه به اصل پایداری می‎باشد. نظام آموزش عالی در چارچوب پارادایم توسعه اقتصادی، نهادی است که با تبعیت از رویکرد بازار و ابزار تکنولوژی ضمن تربیت نیروی انسانی می‎تواند در عمل الگوی مناسبی را جهت توسعه اقتصادی مبتنی بر اصل توسعه پایدار به انجام رساند. در دستورکار 21 کنفرانس ریو در سال 1992 میلادی موضوع تغییر اقلیم و گرمایش جهانی مورد توجه جدی قرار گرفت و متعاقبا ‏اعلامیه‏های متعددی در رابطه با توسعه پایدار آموزش عالی طی این سال‎ها توسط مجامع جهانی مطرح گردید که اعلامیه‎های هالیفاکس، تالورس، کیوتو، سوانزی و... از آن جمله می‎باشند؛ لذا نقش دانشگاه سبز در تاب‎آوری در مقابل پدیده تغییر اقلیم، امری است که باید مورد توجه کافی قرار گیرد. دانشگاه سبز در حوزه مدیریتی به اموری نظیر: مدیریت انرژی، مدیریت حمل‎ونقل، مدیریت پسماند، مدیریت آب، مدیریت فضای سبز و استفاده از تکنولوژی‎های هوشمند و مدیریت سیستم‎های اطلاعاتی و محیطی توجه نموده و بر اساس آن اقدامات لازم انجام می‎شود. در چنین مسیری همه عوامل درگیر در فعالیت‎های دانشگاهی اعم از کارکنان، اساتید و دانشجویان به نوعی در فرایند دستیابی به دانشگاه سبز مشارکت می‎‏کنند. در این مطالعه، مدلی نوین با عنوان دایره پایداری جهت تعیین میزان پایداری به صورت کمی ارائه گردیده است. در این روش، مساحت دایره‎ای به شعاع واحد به عنوان دایره پایداری کامل تعریف شده و شاخص‎های پایداری که هر یک از آنها بین صفر و یک تعریف گردیده و مساحت چندضلعی نامنظم حاصل نسبت به چندضلعی کامل میزان پایداری نسبت به حالت کامل را مشخص می نماید. براساس شاخص‎های تعریف شده میزان پایداری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات که در زمره دانشگاه‎های سبز نیز معرفی گردیده، 22 درصد می‎باشد و این امر نشان‎دهنده آن است که باید در مورد عوامل پایداری در دانشگاه سبز اهتمام جدی شود.