بسترهای پیدایش عوام گرایی در دادرسی کیفری

شاکله سیاست گذاری جنایی کارآمد در گرو سلامت وعادلانه بودن دادرسی کیفری است. از طرفی مداخله ساخت سیاسی در سیاست گذاری جنایی، قابل اجتناب نیست. سیاست گذاران از این مزیت (مداخله) برای کسب مقبولیت مردمی بهره برداری نموده و دیدگاه های عموم را منطبق با خواسته هایشان جهت دهی می کنند که به «عوام گرایی کیفری» منتهی شده است. پیدایش چنین رویکردی، مستلزم وجود بسترهای ویژه و بهره مندی از کارکردشان در جهت نامطلوب است. سیاست گذاران از کارکرد بسترهای برون سیستمی همانند «سزاگرایی عمومی»، «احساس ترس و ناامنی»، «بازنمایی رسانه ای جرم» و «تضعیف دولت رفاه» بهره برداری نامطلوب نموده و از این طریق، بسترهای مهم و موجود درون نظام عدالت کیفری همانند «مدیریت گرایی»، «بی اعتنایی به الگوی اصلاح و درمان»، «واقع گرایی حقوقی» و «بی اعتمادی به نهاد عدالت کیفری» را نیز یاور سیاست های عامه پسند می سازند تا بر ناکامی های خود سرپوش بگذارند. نظام عدالت کیفری نباید در پیدایش چنین رویکردی در دادرسی کیفری سهیم باشد بلکه باید با حاکمیت عقلانیت و علم در راستای تقویت و بهره مندی کارکرد بسترهای درون سیستمی در جهت مطلوب تلاش کند و حتی باید بسترهای برون سیستمی را هم به خدمت درآورد تا کارکرد این بسترها در جهت نامطلوب، مجال ظهور پیدا نکنند. لذا شناخت این بسترها و کارکردهای آنها برای استفاده بهینه از آنها و نیز دفع رویکرد عوام گرایی و حاکمیت عقلانیت و علم در دادرسی کیفری ضروری است.