مطالعه تطبیقی ضرورت ثبت املاک در امکان سنجی برقراری قراردادهای هوشمند در حقوق ایران و انگلستان

توسعه نظام ثبتی یکی از ضروریات توسعه سایر نظامات در هر کشور تلقی می گردد. انجام تشریفات ثبت املاک موجب افزایش امنیت مبادلاتی و توسعه نظام اقتصادی می باشد. جهت انجام چنین تشریفاتی در وهله اول نیاز به شناسایی املاک قابل ثبت در نظام حقوقی می باشد. در حقوق ایران اموال عمومی که تحت مالکیت عموم بوده قابلیت تملک نداشته و در حقوق انگلستان علاوه بر اموال عمومی، اموال متعلق به ملکه نیز قابلیت ثبت ندارند. ثبت املاک علاوه بر ایجاد امنیت مبادلاتی موجب کاهش دعاوی مرتبط با املاک در دادگستری شده و دارای آثاری همچون معافیت مالیاتی در موارد انتقال قهری، شناسایی مالکیت رسمی فرد، لازم الاجرا بودن، عدم امکان مغایرت رای داور با مفاد سند و عدم امکان از بین بردن اعتبار سند جز با حکم دادگاه می باشد. ثبت املاک و شناسایی رسمی مالکیت یک فرد بر مایملک خود یکی از زیرساخت های برقراری قراردادهای هوشمند در نظام حقوقی نیز تلقی می گردد. قراردادهای هوشمند، پیشرفته ترین نوع قراردادهای الکترونیکی می باشند که عوض قراردادی در آن ها املاک شناسایی شده توسط دولت یا ارزهای رمزنگاری شده دیجیتالی می باشد. در حقوق غرب تخصیص امضای دیجیتال به افراد منوط به شناسایی هویت و دارایی های وی می باشد بنابراین ثبت املاک در تخصیص امضای دیجیتال به اشخاص نیز به عنوان مجوز انعقاد این قراردادها کاربرد دارند.