بررسی راهکارهای تقویت توان اقتصادی دامداران با تکیه بر تحلیل اقتصادی دامداری سنتی (مطالعه موردی: مراتع ییلاقی سجادرود- استان مازندران)

دامداری سنتی متکی به مراتع بیشترین سهم را در بهره برداری از مراتع کشور دارد. با وجود آنکه بیش از نیمی از علوفه مورد نیاز دام ها از منابعی غیر از چرا در مراتع تامین می گردد، بیشتر دامداران در ایران بر این عقیده هستند که دامداری سنتی دارای توجیه اقتصادی نمی باشد. ازاین رو، این تحقیق را می توان گامی در جهت تحلیل اقتصادی فعالیت دامداری دانست که فصلی از سال را متکی به علوفه مراتع ییلاقی حوزه آبخیز سجادرود بابل می باشند. اطلاعات مربوط به ارزیابی اقتصادی به روش پیمایشی و از طریق پرسش نامه تکمیل گردید. جامعه آماری شامل 3 سامان عرفی دارای طرح و 3 سامان عرفی فاقد طرح مرتع داری بود. با استفاده از فرمول کوکران تعداد نمونه لازم برای انجام این پژوهش (82 دامدار) انتخاب گردید. در این بررسی سود خالص بهره برداران از فعالیت های دامداری و سایر عوامل اجتماعی و اقتصادی موثر بر درآمد دامداران مطالعه شد. نتایج حکایت از آن داشت که نسبت منفعت به هزینه فعالیت دامداری سنتی در منطقه 41/1 و دارای توجیه بوده است ولی اختلاف سودآوری بین مراتع دارای طرح و فاقد طرح و همچنین بین دامداران مورد بررسی با تعداد دام کم، متوسط و زیاد معنی دار نشد. میانگین سود خالص به ازای هر راس دام برای هر دامدار در مراتع دارای طرح و فاقد طرح به ترتیب 63/29477 و 22130 ریال در سال پایه 1395 محاسبه شد که این اختلاف از نظر آماری معنی دار نشد. با توجه به نتایج پیشنهاد شد، بهترین راهکار برای تقویت توان اقتصادی دامداران، تامین علوفه یارانه ای، اعطای تسهیلات بانکی کم بهره، تغییر نژاد دام و تشکیل شرکت های تعاونی مرتع داری می باشد.