ارزیابی و سنجش میزان دسترسی به خدمات عمومی با استفاده از مدل فازی مطالعه موردی: کلان شهر مشهد

از مهم ترین پیامدهای رشد شتابان شهرنشینی و توسعه کالبدی شهرهای کشور در دهه های اخیر ازهم پاشیدگی نظام توزیع مراکز خدماتی شهر بوده که زمینه ساز نابرابری اجتماعی شهروندان در برخورداری از این خدمات شده است. خدمات عمومی شهری ساختار دهنده شکل و ماهیت کالبدی، اجتماعی و فضایی شهر است؛ بی عدالتی در نحوه توزیع آن، تاثیر جبران ناپذیری بر ساختار، ماهیت شهر و جدایی گزینی طبقاتی محلات شهر گذاشته و مدیریت شهری را با چالش های جدی روبرو می کند. بررسی و شناسایی وضعیت توزیع خدمات و امکانات در شهر، از جمله مداخلاتی است که می تواند به باز توزیع درآمد و کاهش فاصله ایجاد شده میان فقیر و غنی علل خصوص در کلان شهرها ملاک عمل مدیریت شهری قرار گیرد. این پژوهش بررسی توزیع فضایی خدمات شهری در شهر مشهد را باهدف سنجش عدالت فضایی موردبررسی قرار داده است. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و ازنظر نوع توصیفی- تحلیلی بوده، شیوه گردآوری داده ها به صورت اسنادی و کتابخانه ای و تکنیک مورداستفاده روش فازی هست. آمار و شاخص های پژوهش وضعیت توزیع فواصل کاربری های خدماتی در سطح مناطق 13 گانه کلان شهر مشهد بوده که از طرح تفصیلی اخذ گردیده است. نتایج حاصل از تحلیل ها نشان می دهد حدود 10381 هکتار معادل 30 درصد از مساحت شهر دارای کیفیت نامناسب و نسبتا نامناسب در دسترسی به انواع خدمات می باشند، دراین بین وضعیت مناطق 1، 11 و ثامن مناسب تر از سایر مناطق هست. همچنین به ترتیب مناطق 7، 6 و 2 فاقد حداقل پهنه هایی با قابلیت دسترسی خیلی خوب به خدمات می باشند