نظریه تراوش و کاربردهای آن در بوم شناسی سیمای سرزمین

پراکنش موفق گونه ها در سیمای سرزمین بستگی به درجه پیوستگی کاربری و پوشش آنها دارد. تاثیر آشکار پیوستگی سیمای سرزمین در حفاظت از گونه های کلیدی منجر به توسعه معیارهای فراوان به منظور کمی سازی پیوستگی در سیمای سرزمین شده است. به منظور به کارگیری صحیح این معیارها، درک مفهوم پیوستگی سیمای سرزمین براساس دیدگاه های گونه مبنا، ضروری به نظر می رسد. در این راستا، نظریه تراوش به عنوان یکی از نظریه های پایه در درک پیوستگی سیمای سرزمین، از توانایی و کارآیی بالایی در تعیین آستانه های پیوستگی برای زیستگاه گونه موردنظر برخوردار است. این نظریه براساس توزیع تصادفی لکه های زیستگاهی به تعیین میزان پیوستگی سیمای سرزمین می پردازد. طبق این نظریه اگر میزان 5928/0 از سیمای سرزمین توسط لکه های زیستگاهی به صورت تصادفی اشغال شده باشد، آن گاه می توان گفت که این سیمای سرزمین برای گونه موردنظر پیوسته است. این نظریه اساس مدل های شبیه سازی سیمای سرزمین را شکل می دهد و کاربردهای فراوانی در تعیین اثرات تکه تکه شدن زیستگاه، تخمین پیوستگی سیمای سرزمین، تعیین آستانه های انقراض و تشخیص لکه های زیستگاهی بحرانی دارد. با توجه به نقش مهمی که این نظریه می تواند در بوم شناسی سیمای سرزمین ایفا کند، این مطالعه به توضیح و به کارگیری این نظریه و کاربردهای آن در بوم شناسی سیمای سرزمین می پردازد. در مطالعه حاضر به منظور درک بهتر نظریه تراوش برخی از کاربردهای آن مانند نقش این نظریه در مدل های شبیه سازی سیمای سرزمین، تعیین لکه های زیستگاهی بحرانی برای یک گونه جغد در مکزیک و شبیه سازی روند نفوذ آتش در جنگل، ارایه شده است.