نگاهی به ویژگی های سبکی منظومه مجمع البحرین اسیری

منظومه مجمع البحرین شاعری متخلص به اسیری (تصنیف913ق.)، از مجموعه اشعار آیینی است که مشتمل بر11400 بیت است. این نسخه خطی با وجود پختگی زبان و اندیشه شاعر، اهمیت آن در سیر تحول سبکی، داشتن مختصات کهنه و نو، شرح و بسط زندگی پیامبر اکرم(ص) تا رحلت ایشان و دلاوری های حضرت علی(ع) به شیوه حماسی و نیز دارا بودن واژه ها و اصطلاحات عرفانی، دینی، عربی، ترکی، مغولی و ترکیبات ابداعی، کمتر مورد بررسی و شناخت قرار گرفته است. اگر چه اسیری در کاربرد صنایع لفظی و معنوی تواناست ولی در این حماسه دینی که مخاطبین آن عموم مردم هستند، کاربرد صنایع لفظی بیشتر مشاهده میشود، بویژه آرایه های تکرار و جناس که بالاترین بسامد را دارند. او کمتر به تعمق میپردازد و از صنایع معنوی و بیان در حد اعتدال بهره جسته است. آرایه تشبیه به ویژه از نوع حسی_حسی بالاترین و مجاز کمترین بسامد را دارد. افکار عارفانه؛ بر پایه عشق بودن جهان ، وحدت در عین کثرت و کثرت در عین وحدت، انسان کامل و...از جمله مختصات فکری شاعر شیعه مذهب این منظومه است. با واکاوی همه ابیات منظومه در سه قلمرو زبانی، ادبی و فکری به شیوه استقرایی و توصیف و تحلیل، نگارندگان این مقاله کوشش کرده اند تا به این پرسش پاسخ دهند که اهمیت و ویژگی های سبکی مجمع البحرین چیست؟