مقایسه دو روش جراحی پیوند غشای آمنیوتیک و پیوند اتوگرافت ملتحمه در درمان ناخنک

ناخنک ضایعه ای فیبرو واسکولار و مثلثی شکل است که بر روی ملتحمه بولبار به سمت قرنیه گسترش می یابد. پاتوژنز ناخنک به فاکتورهای متعددی بستگی دارد و تماس با نور آفتاب مهم ترین ریسک فاکتور آن می باشد. درمان اصلی ناخنک جراحی است. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی پیوند غشای آمنیوتیک (AMT: Amniotic Membrane Transplantation) به عنوان یکی از روش های درمان ناخنک و مقایسه بالینی این روش با پیوند اتوگرافت ملتحمه (CAT: Conjunctival Autograft Transplantation) انجام شد. در مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده حاضر، 70 نفر از بیماران مراجعه کننده به درمانگاه های چشم بیمارستان فرشچیان همدان و یا افرادی که با تشخیص متخصص چشم، مبتلا به بیماری ناخنک اولیه یا راجعه بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران به دو گروه 35 نفری تقسیم شدند که یک گروه به روش پیوند غشای آمنیوتیک و گروه دیگر با روش پیوند اتوگرافت ملتحمه جراحی گردیدند. در ادامه، التهاب و عود پس از عمل در دو گروه بررسی و مقایسه شدند. اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار SPSS 16 و با استفاده از آزمون های آماری مجذور کای و تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. میانگین سنی در بیماران گروه AMT، 85/14±34/47 سال و در بیماران گروه CAT، 26/15±26/48 سال بود (778/0P=). در بیماران گروه AMT، 6/28 درصد و در بیماران گروه CAT، 6/8 درصد از بیماران التهاب را نشان دادند. علاوه براین در بیماران گروه AMT، 9/22 درصد و در بیماران گروه CAT، 4/11 درصد از افراد در نهایت عود را تجربه نمودند (205/0P=). میزان عود و التهاب در بیمارانی که با روش پیوند غشای آمنیوتیک جراحی شده بودند، بیشتر از بیماران گروه پیوند اتوگرافت ملتحمه بود. هرچند این اختلاف از نظر آماری معنادار نبود؛ اما همین میزان اختلاف مشاهده شده نیز بیانگر استفاده از روش پیوند اتوگرافت ملتحمه در بیماران می باشد.