بررسی اجتماع پذیری و کیفیت قرارگاه های رفتاری در پارک های درون دانشگاهی، مورد مطالعاتی: پارک دانشگاه علم وصنعت ایران

مطابق داده های جدید روان شناسی محیط، یکی از مهم ترین ارزش های محیطی، میزان اجتماع پذیری و کیفیت قرارگاه های رفتاری است و با سنجش آن ها می توان، موفقیت طرح های محیطی و معماری را بررسی کرد. هدف از این پژوهش سنجش شاخصه های مطلوب برای شکل گیری قرارگاه های رفتاری و به تبع آن اجتماع پذیری فضا در پارک های دانشگاهی است. این تحقیق به بررسی این مقوله در پارک دانشگاه علم وصنعت ایران در تهران به عنوان قدیمی ترین پارک درون دانشگاهی ایران، می پردازد. به این منظور در در ابتدا بر مبنای ادبیات روانشناسی محیط، مقوله اجتماع پذیری و قرارگاه رفتاری تدقیق شده و مولفه های اصلی و موثر بر شکل گیری این دو عامل مورد بررسی قرار گرفتند. شاخصه های تاثیر گذار در افزایش اجتماع پذیری محیط شامل حضور طبیعت و درختان؛ وجود نشانه ها مانند تابلوهای اطلاع رسانی و اعلامیه ها و غیره، وجود خدمات جانبی و وجود آب در فضای کالبدی؛ اندازه فضا و محدود نبودن آن مانند گستردگی دید؛ چگالی پایین فضا مانند خلوتی جان فضا و ایجاد فضای خلوت برای دید، دور بودن قلمروها از نوار حرکتی می باشند. بعد از برآورد جامعه آماری و حجم نمونه، این مولفه ها از طریق مصاحبه ساختار یافته و پرسش نامه به شکل تصادفی از 68 نفر از کاربران پارک دانشگاه مورد پرسش واقع شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر روش های آمار توصیفی، از روش آمار استنباطی شامل تحلیل همبستگی در نمونه موردی استفاده شد. نتایج بازخورد کاربران، وجود شاخصه های اجتماع پذیری موثری، همچون وجود آب، مبلمان نیمه ثابت و غیره را تایید کرد. در عین حال موانعی همچون چگالی بیش از حد فضا و انبوه بودن درختان، توسعه دانشگاه به دور از پارک مرکزی و عدم وجود کاربری های عمومی در اطراف پارک، اجتماع پذیری آن را محدود نموده اند.