مقایسه پروتئین PAWP بین اسپرم های جدا شده بر اساس سانتریفیوژ شیب غلظت و پتانسیل Zeta

روش های سانتریفیوژ شیب غلظت (DGC) و Zeta جهت جداسازی اسپرم های طبیعی جهت درمان ناباروری استفاده می شود. مطالعات پیشین نشان داده اند که روش Zeta بیشتر در جداسازی اسپرم های طبیعی با کروماتین سالم نسبت به DGC موثر است. در این مطالعه، هدف ما مقایسه پروتئین متصل شونده به دامنه WW صفحات خلف آکروزومی (PAWP) بعنوان یکی از فاکتورهای مرتبط در فعال شدن تخمک، بین دو روش می باشد. نمونه مایع منی از 23 مرد با پارامترهای اسپرمی طبیعی (غلظت، تحرک و مورفولوژی) بر اساس معیار سازمان بهداشت جهانی جمع آوری شد. نمونه مایع منی با محیط VitaSperm شسته و هر نمونه به سه گروه کنترل، DGC و Zeta تقسیم شدند. درصد و شدت PAWP در هر گروه با استفاده از فلوسایتومتری ارزیابی شد. بعلاوه، مکان PAWP در اسپرم ها توسط روش ایمنواستینینگ تعیین گردید. درصد اسپرم های PAWP مثبت بطور معنی داری در اسپرم های جدا شده از روش DGC در مقایسه با گروه های کنترل و Zeta بیشتر بود (001/0>P)، در صورتی که شدت PAWP بطور معنی داری در اسپرم های جدا شده از روش Zeta در مقایسه با روش DGC و کنترل بیشتر بود. پروتئین PAWP بطور عمده در قطعه استوایی و صفحات خلف آکروزومی سر اسپرم در همه گروه ها قرار دارد. اگرچه روش Zeta درصد پایین تری از اسپرم های PAWP مثبت را در مقایسه با روش DGC جداسازی می کند اما این اسپرم ها شدت بیشتری از PAWP را نسبت به روش DGC آشکار نموده اند. لذا اسپرم های جدا شده به روش Zeta، احتمالا شانس بیشتری در فعال شدن تخمک را دارند. با این حال مطالعات بیشتری جهت تایید این نتایج لازم است.