نقش میانجی سبک های دلبستگی در رابطه بین صفات شخصیت و یادگارخواهی

یادگارخواهی به عنوان یک انحراف جنسی، با تخیلات، امیال و رفتارهای مکرر جنسی متمرکز بر اشیاء مشخص می شود که برای دیگران از لحاظ جنسی محرک نیست. این پژوهش با هدفی دوگانه، از یک سو رابطه بین صفات شخصیت، سبک های دلبستگی و یادگارخواهی را بررسی می کند و از سوی دیگر نقش سبک های دلبستگی را در رابطه بین صفات شخصیت و یادگارخواهی می سنجد. این یک مطالعه توصیفی و همبستگی است. جامعه آماری پژوهش حاضر مردان بالای 18 سال در تبریز در سال 1397 بودند. از بین افراد جامعه، نمونه ای با حجم 300 شرکت کننده، به روش نمونه ‏گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش مقیاس دلبستگی بزرگسال، پرسشنامه پنج عاملی شخصیت نئو و سیاهه چندبعدی رشد، جنسیت و پرخاشگری بود. نتایج نشان دادند که هر چه نمره فرد در متغیرهای روان رنجوری و تجربه گرایی بالاتر باشد، احتمال اینکه فرد دچار اختلال یادگارخواهی باشد، بیشتر خواهد بود. احتمالا افراد واجد صفت روان رنجوری، بیشتر دارای سبک دلبستگی ناایمن اجتنابی و دوسوگرا هستند. نتایج تجزیه و تحلیل رگرسیون چند متغیری نیز نشان داد که 14 درصد از متغیر یادگارخواهی، می تواند توسط صفات شخصیت تبیین شود. بیشترین سهم به روان رنجوری (0/01>P) و سپس تجربه گرایی (0/05>P) اختصاص دارد. همچنین سه متغیر دلبستگی اجتنابی، دلبستگی ایمن و دلبستگی دوسوگرا در مجموع 24 درصد از واریانس متغیر یادگارخواهی را پیش بینی می کنند. با توجه به مقدار بتا مشخص می شود که سبک دلبستگی دوسوگرا بیشترین تاثیر را بر متغیر یادگارخواهی دارد. در آخر سبک های دلبستگی به عنوان میانجی صفت شخصیت روان رنجوری و اختلال یادگارخواهی عمل می کنند. سبک های دلبستگی ناایمن اجتنابی و دوسوگرا همراه با صفات شخصیتی، روان رنجوری و تجربه گرایی می توانند منجر به انحرافات جنسی از قبیل یادگارخواهی گردند.