مدلسازی فواصل بهینه ایستگاه های برداشت نقشه برداری جهت پایش سازه های ناپایدار مهندسی با استفاده از روش های ژئودتیکی

سازه های بزرگ و ناپایدار مهندسی از اهمیت بسیار بالایی برخوردار بوده و رفتار سنجی اینگونه سازه ها معمولا به دو صورت ژئوتکنیکی و ژئودتیکی (ژئودزی مهندسی) صورت می پذیرد. در روش های ژئودتیکی، انتخاب ایستگاه های مناسب، از نظر توزیع، محل و فواصل نقاط موضوعی تا شبکه کنترل نقش بسزایی در دقت تعیین مختصات نقاط موضوعی دارد. فاصله بهینه زمانی حاصل می گردد که بهترین دقت برای برآورد مختصات نقاط موضوعی واقع شده بر روی سازه مورد نظر به دست آید. در این تحقیق، مدلسازی فواصل بهینه ایستگاه های برداشت جهت پایش سازه های حساس و ناپایدار با استفاده از روش های ژئودتیکی انجام گرفته است. برای این منظور تعیین فواصل بهینه، با در نظر گرفتن حداکثر دقت در تعیین مختصات سه بعدی، روابط دقت بر اساس متغیرهای وابسته، آنالیز و بررسی گردیده است. سپس با ارزیابی تغییرات دقت مختصات به تغییرات فاصله در حالت های مختلف، مدلسازی با یک رابطه چند متغیره صورت گرفته است. نتایج ارزیابی و اعتبارسنجی مدل پیشنهادی با داده های زمینی، نشان داد که هر چه فاصله نقطه موضوعی واقع بر بدنه سازه به ایستگاه های شبکه کنترل کمتر باشد، دقت تعیین ارتفاع و مختصات افقی افزایش می یابد. همچنین هر چه ارتفاع نقطه موضوعی بیشتر می شود، دقت تعیین ارتفاع و مختصات افقی کاهش می یابد. علاوه بر آن، نتایج برآورد دقت فاصله بهینه با استفاده از مدل پیشنهادی، با خطای کمتر از 5/2± متر محاسبه گردید که این نتیجه برای روش سرشکنی متداول دارای حداکثر خطا 53/2 متر می باشد. علاوه بر آن، فواصل بهینه متوسط با استفاده از مدل پیشنهادی، تقریبا 38 متر و 12 متر به ترتیب برای تعیین ارتفاع و مختصات افقی نقاط حاصل گردید. در صورت رعایت این فواصل بهینه، می توان به بهترین دقت در تعیین مختصات نقاط موضوعی سازه های مهندسی دست پیدا کرد.