تزریق رتروسپتال استرویید در بیماران مبتلا به افتالموپاتی تیرویید وابسته یا مقاوم یا دچار عارضه پردنیزولون خوراکی

بررسی اثر تزریق استرویید در فضای رتروسپتال اربیت در بیماران مبتلا به افتالموپاتی فعال تیرویید که به استفاده از استرویید سیستمیک مقاوم بودند، یا با قطع استرویید عود کرده و یا دچار عوارض سیستمیک ناشی از استرویید شده بودند. این مطالعه آینده نگر روی 31 چشم از 17 بیمار مبتلا به افتالموپاتی فعال تیرویید صورت گرفت که دارای رتبه فعالیت بیماری 3 یا بیش تر و از نظر شدت در مرحله 3 یا بالاتر بودند ولی دچار نوروپاتی فشارنده و کراتوپاتی اکسپوژر شدید نبودند. تمامی بیماران تاریخچه استفاده استرویید سیستمیک و عدم پاسخ مناسب و یا عود بیماری با قطع استرویید و یا عوارض ناشی از مصرف استرویید داشتند. ترکیبی از استرویید طولانی اثر به صورت 20 میلی گرم تریامسینولون و استرویید کوتاه اثر به صورت 4 میلی گرم دگزامتازون به فضای رتروسپتال حدقه در بالا و پایین 4-3 مرتبه به فواصل یک ماه تزریق شد. بیماران به طور دوره ای پس از تزریقات و حداقل به مدت 3 ماه از آخرین تزریق معاینه شدند و در صورت بهبود التهاب، جراحی های ترمیمی در موارد مورد نیاز انجام شد. متوسط فعالیت بیماری قبل از تزریق ها (CAS) معادل 1/3±5/2 بود که در پایان چهارمین تزریق به 1/2±1/6 کاهش یافت. رتراکشن پلک بالا در 100 درصد و پلک پایین در 68/2 درصد از چشم ها یک میلی متر یا بیش تر بهبود یافت. لاگ افتالمی در 64/3 درصد از پلک ها یک میلی متر یا بیش تر بهبود یافت. استرابیسم در یکی از 5 بیمار مبتلا برطرف شد و بیش ترین بهبود در حرکت چشم به سمت بالا مشاهده شد. متوسط بهبود بیرون زدگی چشم 1/1±1/2 میلی متر بود. دید بیماران تغییر چشمگیری نداشت. اکیموز پلک ها و خونریزی زیر ملتحمه در 6/5 درصد دفعات تزریق ها مشاهده شد و در 8/8 درصد چشم ها افزایش فشار چشم پس از تزریق اتفاق افتاد که به درمان طبی به خوبی پاسخ داد. تزریق استرویید در فضای حدقه می تواند در فرم های فعال افتالموپاتی تیرویید در بیمارانی که به استروییدهای سیستمیک مقاومند و یا با قطع آن، دچار عود می شوند و به عبارتی به استرویید وابسته شده اند و یا دچار عوارض سیستمیک استرویید شده اند به کار رود. میزان فعالیت بیماری، رتراکسیون پلک، لاگ افتالموس، حرکات چشم و پروپتوز با این درمان بهبود می یابند ولی دید تغییری نمی کند.