بهینه سازی مقادیر کلروفیل و کاروتنوئید بیومس اسپیرولینا با بهره گیری از فتوبیوراکتوری نوین

رنگدانه هایی مانند کلروفیل و کاروتنوئید ب هسبب خواص درمانی و آنتی اکسیدانی مورد توجه ویژه هستند. گونه ریزجلبکی اسپیرولینا به سبب درصد بالای رنگدانه، منبع مهمی برای تولید تجاری این رنگدانه ها است. هدف این پژوهش بهینه سازی مقادیر کلروفیل و کاروتنوئید بیومس اسپیرولینا با بهره گیری از فتوبیوراکتوری نوین بود.  در پژوهش تجربی حاضر، با طراحی و ساخت یک فتوبیوراکتور نوین برای رفع برخی نواقص کشت های باز تجاری، به کشت تلفیقی ریزجلبک اسپیرولینا پرداخته و با روش RSM-CCD، تاثیر فاکتورهای سیکل اختلاط، حجم ناحیه کنترلی، شدت تابش بر محتوی و میزان کل رنگدانه ها، بررسی و داده ها با نرم افزار SPSS16 از طریق آزمون رگرسیون خطی تحلیل شدند. بیشترین کلروفیل کل (3/63 میلی گرم بر لیتر) در آزمایش شماره 7 با کمترین سیکل اختلاط (2 ساعت) و حجم کنترلی 30% ایجاد شد. در این شرایط میزان کاروتنوئید کل 0/90 میلی گرم بر لیتر و مجموع دو رنگدانه در بیشترین حد قرار داشت، اما بیشترین کاروتنوئید کل (1/59 میلی گرم بر لیتر) در کمترین حجم کنترلی (20%)، سیکل اختلاط 9/5 ساعته و شدت تابش 10500 لوکس ایجاد شد. برای دستیابی به بیشترین میزان کلروفیل، شدت بهینه تابش برای افزایش بیومس و سیکل اختلاط کوتاه برای افزایش محتوی در اولویت هستند. اما برای دستیابی به بیشترین میزان کاروتنوئید، سیکل اختلاط طولانی برای افزایش بیومس و شدت تابش بالا برای افزایش محتوی غالب است. اهمیت اثر افزایش شدت تابش بر افزایش محتوای کاروتنوئید و نیز کاهش سیکل اختلاط بر افزایش محتوای کلروفیل، بیش از تاثیر منفی آنها بر میزان وزن خشک بیومس است و در برآیند منجر به افزایش رنگدانه می شود.