آسیب شناسی برنامه های توسعه ایران قبل و بعد از انقلاب و ارائه راهبردهای محوری

اصطلاح توسعه به صورت فراگیر پس از جنگ جهانی دوم مطرح شده است واژه توسعه در لغت به معنای خروج از «لفاف» است. در قالب نظریه نوسازی، لفاف همان جامعه سنتی و فرهنگ و ارزش های مربوط به آن است که جوامع برای متجدد شدن باید از این مرحله سنتی خارج شوند. برای رسیدن به یک جامعه توسعه یافته باید با برنامه ریزی مناسب و هدفمند؛ راه های رسیدن به توسعه را هموار کرد. برنامه های توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، به مجموعه برنامه های میان مدتی گفته می شود که به صورت پنج ساله و توسط دولت وقت تنظیم می شود و به تصویب مجلس شورای اسلامی میرسد. در این مقاله برنامه های توسعه ایران قبل و بعد از انقلاب بررسی و آسیب شناسی می شوند و در انتها راهکارهای محوری جهت تحقق برنامه های توسعه ارایه خواهد شد. این مقاله باهدف آسیب شناسی، ارزیابی و تحلیل برنامه های توسعه قبل از انقلاب با روش توصیفی- تحلیلی و از نظر ماهیت گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه ای- اسنادی استفاده شده است. نتایج به دست آمده از این ارزیابی بیانگر نقاط ضعف و قوت برنامه های توسعه قبل و بعد از انقلاب میباشد.