تاثیر ویبراسیون کل بدن بر مقاومت مکانیکی استخوان ران و درشت نی رت اوراکتومی

هدف این پژوهش، تعیین تاثیر ویبراسیون با دامنه مختلف و فرکانس ثابت بر روی استخوان ران و درشت نی رت اوراکتومی بود. 23 سر رت اوراکتومی در دو گروه تمرینی ویبراسیون با دامنه پایین (تعداد= نه) و دامنه بالا (تعداد= نه) و گروه شم(تعداد= پنج) تقسیم شدند. شش سر رت سالم بدون جراحی نیز در گروه کنترل جای گرفتند. گروه های تمرینی به مدت هشت هفته روی دستگاه ویبراسیون با زمان پیش رونده سه تا پنج دقیقه، تناوب دو تا هفت بار تکرار و زمان استراحت یک دقیقه قرار داده شدند. شاخص های مقاومت مکانیکی سفتی، استرس، انرژی جذب شده و درصد جابه جایی استخوان ران و درشت نی، با آزمون خمش سه نقطه ای پس از اتمام پروتکل ویبراسیون کل بدن ارزیابی شدند. شاخص مکانیکی سختی استخوان بین گروه تمرینی دامنه بالا (HA) )024/0(P= و گروه تمرینی دامنه پایین (LA) (006/0(P= در مقایسه با گروه شم در استخوان ران و درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. شاخص استرس بین گروه تمرینیHA )000/0(P= و گروه تمرینی) LA 001/0(P= نسبت به گروه شم، در استخوان درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. شاخص انرژی جذب شده فقط در گروه تمرینی) LA 006/0(P= با گروه شم در استخوان درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. افزایش معناداری بین گروه کنترل نسبت به گروه شم، در شاخص های ذکرشده نیز مشاهده شد )011/0P=، 000/0P=، 014/0(P=. یافته های این پژوهش نشان داد که ویبراسیون با دامنه پایین اثر بیشتری بر افزایش مقاومت مکانیکی استخوان داشته است؛ .همچنین، پاسخ ارتعاشات مکانیکی بر پارامترهای مکانیکی استخوان درشت نی بیشتر بوده است و ارتعاشات کل بدن توانسته است مقاومت مکانیکی استخوان را در شرایط اوراکتومی به سطح استخوان سالم نزدیک کند.