مضامین مکرر در ناخودآگاه نویسنده: نگاهی به مجموعه داستان آدم های اشتباهی

کمی بیش از یک سده از عمر رویکرد روانکاوانه و روان شناسانه به متن ادبی نمی گذرد، بااین حال این رویکرد طی عمر نه چندان دراز خود توانسته است دیدگاه های نوینی به تحلیل و نقد متون ادبی بگشاید. نگارنده این مقاله در تحلیل داستان های سه مجموعه داستان از یک نویسنده فارسی زبان (شیوا مقانلو) که در یک جلد و تحت عنوان (آدم های اشتباهی) منتشر شده است با نگاهی گذرا به تعدادی از نظریه های نقد ادبی روانکاوانه کوشیده است تاثیر ناخودآگاه نویسنده در نگارش داستان ها را بررسی کند؛ چنان که ملاحظه خواهد شد این تاثیر خود را در تکرار مضامین، شگردها، استعارات و سایر نشانه های متن آشکار ساخته است. از جمله مضامین مکرر در داستان های این نویسنده می توان به مضمون بدن، وهم و داستان های وهمناک، انتقام عاشقانه و عشق و تنهایی و از شگردهای داستانی می توان به نوعی بازیگوشی پست مدرن، ابهام و بازی های زبانی در نگارش داستان ها اشاره کرد.