استفاده از میکروارگانیسم ها برای کاهش بیابان زایی

در دهه های گذشته از روش های مختلفی برای مبارزه با بیابان‏زایی استفاده شده است که می توان به گیاهان بادشکن و جنگل کاری در نواحی خشک به منظور کاهش فرسایش خاک و تثبیت تپه های شنی اشاره کرد. اگر چه کاشتن گیاهان می تواند باعث تثبیت شن های روان و مانع گسترش بیابان‏زایی شود اما باد قادر است ذرات خاک حدفاصل پوشش گیاهی را جابه جا کند. پوسته های زیستی یکی از روش هایی است که در مناطق بیابانی برای تثبیت خاک و شن های روان و ممانعت از گسترش پدیده بیابان زایی استفاده شده است. پوسته های زیستی، که به اسامی دیگری مانند پوسته های میکروبیوتیک، میکروفیتیک و یا کریپتوگامیگ نیز خوانده می شوند، چند میلی متر بالایی سطح خاک را می پوشانند. پوسته های زیستی خاک در نواحی خشک و نیمه خشک وجود داشته و حد فاصل بین پوشش گیاهی تنک این نواحی را پر می کنند. پوسته های زیستی از موجودات مختلف مانند سیانوباکترها، قارچ ها، جلبک ها، گل سنگ ها، خزه ها و سرخس ها تشکیل شده اند.