نقش تغییرات حس عمقی، وستیبولار و بینایی در کنترل پاسچر ورزشکاران با و بدون سندروم استرس داخلی تیبیا

کنترل مطلوب پاسچر نیاز به دریافت پیام های حسی پیکری مناسب از محیط داشته و ایجاد اختلال در هریک از سیستم های حسی سبب اختلال در ارسال به موقع و مناسب پیام شده و متعاقب آن اختلال و بی ثباتی در کنترل وضعیت بدنی می گردد. بنابراین، تحقیق حاضر به بررسی نقش تغییرات حسی در کنترل پاسچر دختران فعال با و بدون سندروم استرس داخلی تیبیا می پردازد. مطالعه حاضر از نوع مورد-شاهدی بوده و نمونه ها به طور هدف مند و در دسترس بر اساس روش محاسبه تعداد نمونه، به تعداد 60 نفر انتخاب شدند. جامعه آماری شامل دختران ورزشکار با سابقه ورزش منظم بوده و نمونه ها 30 نفر ورزشکار دارای سندروم استرس داخلی تیبیا و 30 نفر ورزشکار سالم بودند. کنترل پاسچر در 6 وضعیت حسی مختلف با آزمون ایستادن تک پا در هر دو گروه انجام شد. مقایسه نتایج بین دو گروه ورزشکاران با و بدون سندروم استرس داخلی تیبیا تفاوت معنی داری در کنترل پاسچر 5 وضعیت حسی مختلف (چشمان باز و هایپراکستنشن سر، سطح سخت با چشم های بسته، چشمان بسته به همراه هایپراکستنشن سر، چشمان باز و هایپر اکستنشن سر و سطح نرم با چشمان بسته) را نشان داد (0/001=P). به نظر می رسد کنترل پاسچر ورزشکاران دارای سندروم استرس داخلی تیبیا در صورت عملکرد مطلوب هم زمان سه سیستم حسی با افراد سالم مشابه بوده و درصورت حذف هریک از آنها کنترل پاسچر این افراد دچار اختلال خواهد شد.