تحلیل اشکال مختلف روابط بینا-رسانه ای در تئاتر؛ از پیدایش تا تکامل یک نظریه

با توجه به پیدایش نظریه بینارسانه ای در چندسال اخیر، هدف این مقاله، ترسیم وضعیت خرد شدن فضای گفتمانی تئاتر به چند فضای رسانه ای و خوانش اشکال مشارکت آن‏ها در تئاتر از طریق مطالعه کارکردهای بین رسانه ای آن است. در ارتباط بین-رسانه ای و مواجهه رسانه های میهمان و میزبان فضای ارتباطی شکل می گیرد. در این فضای ارتباطی و رسانه ای، ممکن است ویژگی های اولیه حفظ شود یا به موقعیت یا گفتمان جدید گذار کنیم. در این راستا به تعاریفی چون روابط و ارجاعات رسانه ای، ترکیب رسانه‏ای، چندرسانه ای، ترارسانه ای و بینارسانه ای به صورت مجزا خواهیم پرداخت و علاوه بر تحلیل هریک از این وضعیت های گفتمانی، تفاوت آن ها را شرح خواهیم داد. مفهوم بینارسانه ای پس از پیدایش، همواره در تقابل با بینامتنیت قرار داشت و گاه برخی از مناسبات متنی و رسانه ای به اشتباه با یکدیگر خلط می شدند. حال، پس از بحث در مورد پیدایش نظریه بینارسانه، جایگاه آن را در تحلیل گفتمان هنر و رسانه، در عصر گسترش تکنولوژی، با تکیه بر برخی نمایش هایی که از سال 1390 تا 1395 بر روی صحنه رفته‏اند، مشخص خواهیم کرد