تبیین دوران کودکی در رویکرد برساخت گرایی اجتماعی (تحلیلی واسازانه درباره دوران کودکی)

هدف این پژوهش، تبیین دوران کودکی بر اساس رویکرد برساخت گرایی اجتماعی است. این کار با روش واسازی انجام شده است. واسازی، تحلیل و بازخوانی هر موضوعی از طریق مرکززدایی از آن و یافتن جنبه هایی از موضوع است که معمولا نادیده گرفته می شود. به طورکلی، نظریه های دوران کودکی به دو دسته قابل تقسیم هستند: نظریه های رشد که دوران کودکی را دورانی طبیعی و جهان شمول می دانند و نظریه هایی که دوران کودکی را برساخته ای اجتماعی در نظر می گیرند. با به چالش کشیدن مفاهیم مندرج در دیدگاه رشدی، فضا برای به میدان آمدن دیدگاه برساخت گرایی اجتماعی هموار گردید. بر اساس رویکرد برساخت گرایی اجتماعی، کودکی یک پدیده اجتماعی است. مرکزیت یافتن رویکرد برساخت گرایی اجتماعی دلالت هایی برای تعلیم و تربیت دارد؛ بدین ترتیب که تعلیم و تربیت بیش از پیش ماهیتی اجتماعی-فرهنگی به خود می گیرد. دانش و به تبع آن، محتوای دروس نیز ماهیتی اجتماعی- فرهنگی پیدا می کند و تحت تاثیر دیگر قطب های آموزش، یعنی معلم و دیگر عوامل نهاد آموزش وپرورش، ساخته می شود. فرایند اجتماعی- فرهنگی ساخت دانش، منجر به ترجیح رویکردهای مشارکتی در آموزش می شود. در کنار همه این ها، تکثرگرایی در حوزه محتوا و روش موجه دانسته می شود.