ارزیابی محتویات هیدروکسی پرولین در بافت تاندون آلوگرافت منجمد پوشش داده شده با سلولهای بنیادی مزانشیمی و پلاسمای غنی از پلاکت در بره

در اکثر موارد، پیوند تاندون به منظور ترمیم آسیب به تاندون خم کننده و به علت اهمیت این تاندون مورد نیاز است. در نتیجه، همواره روش هایی برای افزایش سرعت در بازیابی خاصیت حیاتی بافت پیوندی آلوگرافت تاندون نیاز است. هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی تاثیر سلول های مزانشیمی و پلاسمای غنی از پلاکت بر روی محتویات هیدروکسی پرولین در بافت تاندون آلوگرافت منجمد بعد از پیوند در بره می باشد. در این مطالعه تجربی، قسمت میانی (پنج سانتی متر) تاندون خم کننده انگشتی سطحی در پانزده بره از هر دو اندام قدامی برداشته شده و با تاندون آلوگرافت منجمد جایگزین شد. حیوانات مورد آزمایش به سه گروه پنج تایی شامل: گروه کنترل، گروه پلاسمای غنی از پلاکت و گروه سلول های مزانشیمی تقسیم شدند. غلظت هیدروکسی پرولین بعد از گذشت 60 روز اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از student t test ارزیابی شد (0.05>P%). مقدار طبیعی محتویات هیدروکسی پرولین 137.171±5.291 میلی گرم در هر گرم ماده خشک بود. این مقدار در گروه کنترل 87.694±6.502، در گروه پلاسمای غنی از پلاکت 99.694±1.839 و در گروه سلول های بنیادی مزانشیمی 134.322±2.123 میلی گرم در هر گرم ماده خشک بود (0.05>P%). نتایج مابین گروه کنترل و تاندون های نرمال همان حیوان به طور کاملا معنادار متفاوت بود. همچنین محتویات هیدروکسی پرولین گروه سلول های بنیادی مزانشیمی در مقیسه با گروه کنترل و گروه پلاسمای غنی از پلاکت افزایش مشخص داشت.
نتیجه گیری نهایی: نتایج این مطالعه نشان می دهد که سلول های بنیادی مزانشیمی می توانند باعث افزایش محتویات هیدروکسی پرولین در تاندون آلوگرافت منجمد پیوند شده در بره شوند.