مقایسه کیفیت زندگی، عدم تحمل بلاتکلیفی و استرس والدگری در مادران دارای فرزند کم توان ذهنی و مادران دارای فرزند عادی

وجود کودک آسیب دیده باعث ایجاد استرس روحی روانی در خانواده و به ویژه مادر به دلیل مسئولیت مراقبت و سرپرستی، شده و والدین کودکان مبتلا به ناتوانی های رشدی، مشکلات زیادی را متحمل می شوند. هدف پژوهش حاضر، مقایسه کیفیت زندگی، عدم تحمل بلاتکلیفی و استرس والدگری مادران دارای فرزند کم توان ذهنی با مادران دارای فرزند عادی بود. روش پژوهش حاضر از نوع علی مقایسه ای بود. جامعه آماری شامل تمامی مادران 25 تا 35 سال دارای فرزند زیر 12 سال ساکن در شهرستان بردسکن در سال 1397 بود که دو گروه 64 نفری از مادران دارای فرزند کم توان ذهنی و مادران دارای فرزند عادی از میان آنها به صورت در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت- فرم کوتاه، پرسشنامه عدم تحمل بلاتکلیفی و پرسشنامه استرس فرزند پروری جمع آوری شدند و داده ها با آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری و نرم افزار SPSS-16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میانگین (انحراف معیار) سن گروه مادران دارای فرزند کم توان ذهنی (9/8) 6/32 و گروه مادران دارای فرزند عادی (6/7) 8/31 سال بود. میانگین (انحراف معیار) نمره کیفیت زندگی در گروه مادران دارای فرزند عادی، (7/10) 4/106 و بالاتر از گروه مادران دارای فرزند کم توان ذهنی، (4/14) 9/84 بود (001/0>P). میانگین (انحراف معیار) نمره عدم تحمل بلاتکلیفی در گروه مادران دارای فرزند کم توان ذهنی (4/15) 6/73 بالاتر از گروه مادران دارای فرزند عادی (2/23) 5/56 است (001/0>P). میانگین (انحراف معیار) نمره استرس والدگری در گروه مادران دارای فرزند کم توان ذهنی، (4/19) 6/111 بالاتر از گروه مادران دارای فرزند عادی، (5/15) 3/65 بود (001/0>P). مطالعه نشان داد که عدم تحمل بلاتکلیفی و استرس والدگری مادران دارای فرزند کم توان ذهنی از مادران با فرزند عادی بالاتر و کیفیت زندگی شان پایین تر بود.