بررسی اثر استئوکلسین بر مورفومتری بیضه در مدل آزواسپرمی موش نژاد NMRI

هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر استئوکلسین بر مورفومتری بافت بیضه در مدل آزواسپرمی موش سوری است. جهت انجام این مطالعه گروه بندی بصورت زیر انجام شد: گروه کنترل، گروه شم (موش هایی که (DMSO) حلال بوسولفان و سپس PBS به مدت پنج هفته بعنوان حلال استئوکلسین دریافت کردند) گروه آزواسپرمی-PBS (موش های آزواسپرمی که پس از 5 هفته حلال استئوکلسین به مدت یک ماه دریافت کردند). گروه آزواسپرمی- استئوکلسین (موش های آزواسپرمی که پس از گذشت 5 هفته از دریافت بوسولفان، به مدت 1 ماه روزانه استئوکلسین (3 نانوگرم بر گرم بر دسی لیتر) دریافت کردند). گروه آزواسپرمی (بوسولفان (40 میلی گرم/کیلوگرم بصورت تک دوز) بصورت داخل صفاقی دریافت کردند، پس از آخرین تزریق بیضه ها در محلول بوئن ثابت و پس از رنگ آمیزی H&E، آزمون های مربوط به مورفومتری صورت گرفت، سپس اطلاعات توسط نرم‏ افزار Spss v.16 و آزمون Tukey مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
یافته ها 
قطر لوله های منی ساز گروه استئوکلسین دارای افزایش معنی داری نسبت به گروه آزواسپرمی می باشند (0/05˂P). ضخامت لایه زایا گروه استئوکلسین در مقایسه با گروه آزواسپرمی افزایش معنی داری را نشان داد (0/05˂P). تعداد کل سلول های لایدیگ و سرتولی و شبه عضلانی تغییرات معنی داری را در گروه ها نشان ندادند. تعداد کل سلول های اسپرماتوسیت، اسپرماتید طویل و اسپرماتید گرد و اسپرماتوگونی در گروه های درمان شده با استئوکلسین و در مقایسه با گروه های آزواسپرمی و آزواسپرمی - PBS افزایش معنی داری را نشان داد (0/05˂P). استئوکلسین می تواند اثرات مخرب بوسولفان را بر سلول های اسپرماتوژنیک و اسپرماتوژنز بهبود بخشد.