اصول تجهیز در انطباق پذیری و استفاده مجدد میراث معماری صنعتی

میراث معماری صنعتی محصول تعامل فرهنگ و صنعت میباشد که امروزه بواسطه هویت و ارزش های منحصر به فرد میراث صنعتی و همزمان با خروج صنعت از شهرها به نقاطی بلااستفاده و نیازمند انطباق پذیری و استفاده مجدد تبدیل شده اند. ساختمان های صنعتی در کنار شباهت های خود با سایر اشکال میراث معماری، دارای مولفه های منحصر به فرد نظیر مقیاسه ای خاص، حجم زیاد مصالح و زمختی فضاسازی هستند که هر یک به نوعی نیروهایی را در مسیر شناخت و طراحی به پروژه تجهیز وارد میآورند و در نقش محدودیت و فرصت هایی جدید برای طراحان ظاهر می شوند. امروزه استفاده مجدد در قالب مداخلات تجهیز دارای قاعده و نظام قاعده مند نیست و از سوی دیگر از آن به مثابه یکی از مهمترین ضرورت های توسعه و بازسازی در مناطق صنعتی شهری یاد شده است. از این رو، تدوین و جمع بندی نظریه های گوناگون پیرامون موضوع بایستی در قالب چهارچوبی مدون و بر پایه حفظ حس مکان و امکان خوانش شخصیت بصری اصیل ساختمان صورت پذیرد که خود نیازمند بازخوانی و شناسایی نظریه ها و اسناد معتبر ارائه شده تا به امروز می باشد تا به ایجاد انطباق بین شرایط جدید و ساختمان اصیل در ارتباط با محیط خود بیانجامد و در واقع در عین حفاظت موجب بروز مولفه زمان و خلاقیت به موازات حصول شرایط پایدار گردد. تجهیز کردن ساختمان های میراثی دارای مولفه هایی مشخص است که باید به صورت یکپارچه و جامع در سه سطح معماری، زیرساختی و سازهای پیش از شروع مداخلات مورد تحلیل قرار گیرد و بدون تخریب یا تاثیر نامطلوب بر اصالت محیط و معماری به انجام رسد. همه این موارد از مهمترین الزامات پیش از مداخله به شمار می آیند و در پژوهش حاضر سعی بر ایجاد رابطهای منطقی و همه جانبه نگر در جهت ایجاد شرایطی جدید برای بروز رسانی عملکردی مناطق دارای هویت لیکن فرسوده صنعتی شده است. پژوهش حاضر از نوع کیفی و با بهره گیری از راهبرد استدلال منطقی به تدوین چهارچوب مفهومی برای شناخت مولفه های تاثیرگذار در فرآیند تجهیز به روز میراث معماری صنعتی می انجامد. مولفه هایی که همزمان متاثر از مقوله انطباق پذیری مجدد در ساختمان های تاریخی نیز می باشند.