افزایش مسرت بخشی در احیای مناظر پساصنعت

ظهور کارخانجات متروکه، در مجاورت بافت های مسکونی شهری، باعث بروز مشکلاتی برای شهرنشینان شده است که از آن جمله معضلات زیست محیطی، اجتماعی و آلودگی های بصری مناظر شهری است. با توجه به ارزش های تاریخی، هویتی و میراث صنعتی این سایت ها، امروزه احیای این گروه از مناظر شهری یکی از مهم ترین اهداف برنامه ریزان، طراحان و معماران منظر است که در این نوشتار نیز به عنوان اصلی ترین هدف مورد تاکید قرار گرفته است.
چگونگی احیای مناظر پساصنعت با ویژگی تقویت مولفه های مسرت بخشی به عنوان عاملی موثر در ارتقای کیفیت مکان مساله اصلی این تحقیق است. در این راستا از طریق روش تحقیق تحلیلی - توصیفی و با استفاده از روش های جمع آوری اطلاعات به صورت های کتابخانه ای و میدانی (مصاحبه با نخبگان و صاحب نظران) و نیز بازخوانی بیانیه های بین المللی (ICOMOS) و تیکی (TICCIH) به استخراج مفاهیم مرتبط با مناظر پساصنعت و نیز مولفه های موثر در تقویت حس مسرت شهروندان پرداخته شده است.
شناخت صحیح، رویکردها و سیاست های احیا، ترمیم و آبادسازی سایت های پساصنعت به همراه استفاده درست از پتانسیل مناظر پساصنعت در افزایش احساس مسرت شهروندان از مه مترین یافته های این مقاله است.
نتایج حاصل از این مقاله سیاست های کلانی است که می تواند در احیای مناظر پساصنعت به تقویت مسرت بخشی در شهروندان شود. برای تدقیق موضوع، سیاست های مذکور از طریق پرسش از نخبگان ارزش گذاری شده است. در نهایت مدلی جامع برای احیای مناظر پساصنعت با هدف افزایش مسرت در منظر شهری ارایه شده است.