بررسی سرزندگی و رابطه آن با انتخاب نواحی مسکونی (مطالعه موردی؛ بافت فرسوده مرکزی شهر زنجان)

به دلایل گوناگون تامین سرزندگی در مراکز شهری و بویژه در بافت های فرسوده به یکی از دغدغه های اصلی نظام های مدیریت شهری به ویژه در کشورهای توسعه یافته تبدیل گردیده است. بدون تردید یکی از عوامل موثر بر توسعه میان افزا و ترغیب شهروندان به مسکن گزینی در بافت های فرسوده و مرکزی شهر خلق سرزندگی در آن ها می باشد. لذا هدف این مطالعه بررسی سرزندگی در بافت فرسوده شهر زنجان و ارتباط آن با مسکن گزینی می باشد. پژوهش با روش پیمایشی انجام گرفته و اطلاعات مورد نظر به صورت مشاهده، تهیه نقشه های ضروری و تکمیل پرسشنامه جمع آوری شده و برای تحلیل آنها از نرم افزار SPSS استفاده شده است. حجم نمونه 365 خانوار می باشد که از جامعه آماری 7160 خانواری بافت فرسوده شهر زنجان انتخاب شده است. سوالات پژوهش عبارتند از: 1- آیا در بافت فرسوده زنجان سرزندگی در سطح قابل قبولی می باشد؟ 2- آیا شهروندان تمایلی جهت مسکن گزینی در بافت فرسوده دارند؟ 3- آیا بین تمایل شهروندان به مسکن گزینی و سرزندگی در بافت های فرسوده رابطه وجود دارد؟ یافته های پژوهش نشان می دهد سرزندگی و مسکن گزینی هر دو در سطح متوسط و قابل قبول بوده و بین مسکن گزینی و سرزندگی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان می دهد که متغیر سرزندگی 25 درصد واریانس مسکن گزینی را تبیین کرده است. بنابراین هرچه در یک محله سرزندگی در سطح بالایی باشد مسکن پذیری آن محله را تقویت می کند. لذا با ارتقاء سرزندگی  می توان به ظرفیت پذیری بافت های فرسوده امیدوار بود.