بررسی تاثیر دو نوع تمرین ترکیبی بر عملکرد جسمانی و ترکیب بدنی زنان دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی

نوروپاتی محیطی، از شناخته شده‫ترین عوارض عروق کوچک در دیابت است که به دلیل اختلال در عملکرد حس عمقی سیستم حسی- پیکری منجر به کاهش تعادل، قدرت و استقامت عضلانی می گردد. هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر دو نوع برنامه تمرین ترکیبی (هوازی- مقاومتی) بر عملکرد جسمانی و ترکیب بدنی زنان دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی بود. در این پژوهش نیمه تجربی، تعداد 33 زن مبتلا به نوروپاتی دیابتی به سه گروه (دو گروه تجربی و یک گروه کنترل) تقسیم شدند. گروه های تجربی به مدت 12 هفته، 3 جلسه در هفته تمرینات ترکیبی هوازی- مقاومتی را با حجم و شدت های مشخص اجرا کردند. برنامه تمرینی گروه 1: تمرین مقاومتی شامل 4 تا 5 حرکت با 2 تا 3 ست 12-10 تکراری و تمرین هوازی اینتروال شامل 70- 55 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 30 تا 45 دقیقه؛ گروه 2: تمرینات مشابه گروه اول با این تفاوت که تمرین مقاومتی 8 تا 10 حرکت انجام شد و تمرین هوازی به مدت 15 تا 22 دقیقه بود. گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نکردند. از تمامی آزمودنی ها قبل و بعد از مداخله، آزمون‫های عملکرد جسمانی و ترکیب بدنی انجام و یک نمونه خون گرفته شد. داده ها با روش آماری آنووا با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی با سطح معنی داری 0/05≥p تحلیل شدند . نتایج نشان داد که تعادل پس از 12 هفته تمرین در گروه تجربی دو در مقایسه با گروه تجربی یک و کنترل، بهبود معنی‫داری داشت (0/05>p). همچنین قدرت بیشینه، استقامت عضلانی اندام تحتانی و حداکثر اکسیژن مصرفی در گروه های تجربی یک و دو نسبت به گروه کنترل، افزایش معنی داری یافت (0/05>p). اما در شاخص خونی (قندخون ناشتا، HbA1C، انسولین، مقاومت به انسولین)، شاخص توده بدنی، وزن، دور کمر و درصد چربی بدن بین گروه ها تفاوت معنی‫داری دیده نشد. تمرینات ترکیبی (هوازی- مقاومتی) با دو حجم متفاوت می تواند موجب بهبود عملکرد جسمانی و ترکیب بدنی در بیماران نوروپاتی دیابتی گردد. اما تمرینات ترکیبی با غالب مقاومتی، تاثیر بیشتری را نشان می دهد. لذا به بیماران نوروپاتی دیابتی توصیه می گردد در صورت نداشتن محدودیت به منظور کنترل پیشرفت بیماری و بهبود شاخص های عملکردی از برنامه های ترکیبی با غالب مقاومتی استفاده نمایند.