چارچوب سنجش و ارزیابی وضعیت مناطق استانی ایران از منظر مفهوم اقتصاد سبز

تداوم رویکردهای مرسوم و یک سویه ی رشدوتوسعه در دهه های اخیر، مبتنی بر مدل های اقتصادی هزینه-فایده و حسابداری های مالی، نگرانی های جهانی شدیدی را در سرتاسر جهان برانگیخته است. این الگوها، گرچه باعث ارتقاء شاخص های رشدوتولید ثروت شده اند، اما عمدتا به تنزل و افت محیط زیست، افزایش آلودگی ها، تخریب و زوال منابع محیطی، توزیع نابرابر ثروت و در نتیجه ناپایداری توسعه در کشورها و مناطق منجر شده اند. در راستای تحقق وعملیاتی سازی رویکردهای پایدار توسعه در سال های اخیر انگاشت اقتصادسبز، به مثابه اقتصادی سازگار بامحیط زیست، کم کربن و با انتشار پایین، به جریان اصلی گفتمان توسعه واقتصاد تبدیل شده و مدل های عملیاتی متعددی نیز جهت سنجش وضعیت و ارزیابی عملکرد کشورها و مناطق در راستای این هدف پیشنهاد شده است. بااعتقاد به کاستی روش های مرسوم ارزیابی و رتبه بندی در سنجش قیاسی وضعیت مناطق، در این پژوهش از روش شناسی پویا و چندجزئی نوینی برمبنای"تحلیل گونه شناسی" در چارچوب روش تحلیل(فشار-وضعیت-پاسخPSR) استفاده شده است. در این رابطه، با نیت پرداختن به موضوع اصلی "آسیب شناسی وضعیت وجایگاه مناطق استانی ایران برحسب انگاشت اقتصاد سبز"، هدف "تدوین چارچوب مناسب سنجش و ارزیابی وضعیت قیاسی مناطق استانی برحسب انگاشت اقتصاد سبز" در دستورکار قرار گرفته است. به عنوان برون دادپژوهش، مناطق به شش گونه مناطق ابتدایی(توسعه نیافته)، مناطق ناپایدار، مناطق دارای رشد لجام گسیخته، مناطق حفاظتی و توزیعی، مناطق درحال گذار به سوی اقتصاد سبز و مناطق دارای اقتصادسبز طبقه بندی شده ودر نهایت و متناسب با جایگاه هر منطقه چهار رویکرد حفاظت مطلق/پیش گیری، پیشایندی یا ترمیمی، پایداری و نوآوری اکولوژیک پیشنهادشد.