جشن عروسی و آداب آن در اشعار فارسی با تکیه بر منظومه ویس و رامین

در این مقاله سعی شده است با بررسی دواوین شعر، به ویژه منظومه ویس و رامین، سروده فخرالدین اسعد گرگانی، آداب و رسوم ایرانی به هنگام جشن عروسی به نمایش گذاشته شود؛ آدابی که بسیاری از آنها هنوز هم در جامعه ایرانی رایج است و تغییر مذهب ایرانیان نیز تاثیری در دگرگونی یا حذف آن نداشته است، بلکه در برخی موارد احکام اسلام مهر تاییدی بر ادامه آن آداب است. جشن در ایران به دو نوع تقسیم می شود که عبارت است از: 1- جشن های اختصاصی که در زمان خاصی برگزار می شد؛ از جمله نوروز و مهرگان و سده و... 2- جشن های عمومی که وابستگی به زمان خاصی نداشت؛ از جمله جشن به تخت نشستن پادشاه، تولد فرزند، ختنه سوران و نیز جشن فرخنده ازدواج. هر یک از این جشن ها با آداب و رسوم خاصی برپا می شد که برخی از این رسوم فراموش شده، برخی هنوز پابرجاست و برخی نیز تغییر شکل داده و به نوعی دیگر شاهد آن ایم. مهم ترین آداب و رسوم جشن عروسی که در اشعار شاعران فارسی گوی بدان اشاره شده عبارت است از: گرفتن مهریه و شیربها از داماد، برپایی جشن و سور دادن، آرایش عروس و... از میان شاعران فخرالدین اسعد گرگانی بیشتر از دیگران، به آداب و رسوم ایرانیان در جشن عروسی پرداخته است؛ زیرا موضوع کتاب او داستان عروسی ویس، شاهزاده ایرانی، با موبد و پس از آن با رامین است.