تحلیل معیارهای تاب آوری در بافت فرسوده شهری در برابر زلزله با تاکید بر تاب آوری کالبدی (مورد: منطقه 10 شهرداری تهران)

تاب آوری شهری به توانایی یک سیستم شهری در مقیاس زمانی و فضایی برای حفظ یا بازگشت سریع به عملکردهای مطلوب گذشته در برابر اختلالات طبیعی در جهت پایداری با تغییرات گفته میشود. پژوهش حاضر با هدف تحلیل معیارهای تابآوری شهری در بافت فرسوده منطقه 10 شهر تهران در برابر زلزله تدوین شده است. روش تحقیق با توجه به موضوع پژوهش، توصیفی تحلیلی و - هدف از نوع کاربردی بوده و داده ها به دو روش اسنادی و پیمایشی گردآوری شده است. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمونهای T تک- نمونه ای، پیرسون، فریدمن، رگرسیون موجود در نرم افزار ژئودا 2، انسلین محلی موران 3 و s I’Moran استفاده شد. جامعه آماری شامل
ساکنین منطقه 10 شهر تهران است که 384 نفر به صورت تصادفی مورد پرسشگری قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بعد کالبدی (11 / 3 ) در رتبه اول اهمیت قرار گرفته و بعد اقتصادی ( 58 / 2 ) در رتبه دوم اهمیت قرار دارد، بعد اجتماعی ) 28 / 2 ( در رتبه سوم اهمیت قرار دارد و بعد نهادی ( 04 / 2)در رتبه چهارم قرار دارد که به عنوان کماهمیتترین بعد تعیین شده است. در نهایت می توان بیان کرد که مطلوبیت تابآوری شهری در منطقه 10 شهر تهران در برابر مخاطرات طبیعی با توجه به کلیه ابعاد و مولفه ها خیلی ضعیف بوده است، بنابراین این منطقه در برابر مخاطرات طبیعی از تابآوری و پایداری پایینی برخوردار است