هنر تعذیه در عصر ناصری با تکیه بر سفرنامه های خارجی

تعزیه به عنوان نمادی شیعی - ایرانی است که درباره واقعه کربلا و کشته شدن حسین بن علی (ع) و دیگر مصائب اهل بیت به دست افرادی که هر یک نقشی از شخصیت های اصلی را در بر دوش دارند نشان می دهد. ناصرالدین شاه که سخت خود را شیفته معصومین به ویژه امام حسین (ع) نشان می داد بیشتر از شاهان دیگر قاجار خود را پایبند به عزاداری عاشورا می دانست و در اجرای آن ذوق و اهتمام زیادی نشان می داد. این هنر در عهد ناصری رواج چشمگیری یافت و همین امر سبب جلب توجه بسیاری از سیاحان خارجی شد، هر یک برداشتی از آن داشتند. مقاله حاضر به شیوه کتابخانه ای و مراجعه به سفرنامه های خارجی با روش توصیفی - تحلیلی به بررسی دیدگاه سفرنامه نویسان خارجی به نمایش تعزیه پرداخته است. در یک نگاه کلی نتیجه ای این پژوهش بیانگر آن است که بسیاری از سفرنامه نویسان خارجی برداشتی سطحی داشته و به درک درسی از واقعیت تعزیه و علت جایگاه آن نزد ایرانیان نرسیدند و نگاه اروپا محور آنان مانع از درک عمیق فرهنگ ایرانی - اسلامی شده است.