عدم قصاص پدر برای قتل فرزند و مبانی حق حیات در دین اسلام

حق حیات اساسی ترین حقوق انسانی است و حفظ آن از ارکان بنیادی هر نظام حکومتی است. قتل نفس که که نافی این حق آدمی است جزء زشت ترین جرائم در طول ادوار مختلف تاریخ بشری به شمار می رود. بدین جهت پیوسته عکس العمل شدید جوامع را بدنبال داشته و در قوانین کیفری واکنش های جدی و شدیدی برای آن پیش بینی شده است. در فقه و قوانین جزایی اسلام، مصداق بارز جرائمی که علیه تمامیت جسمانی افراد جامعه، به عنوان «جنایات» مورد توجه قرار گرفته، قتل نفس است که جدی ترین و مناسب ترین واکنش در برابر آن پیش بینی شده است. یکی از احکام کیفری اسلام وضع شده برای قتل عمد، قصاص است که برای ثبوت و اجری آن شرایط و ضوابطی تعیین و تعریف شده است.یکی از شرایط ثبوت قصاص انتفای رابطه پدری و فرزندی میان جانی و مجنی علیه است بدین معنا که اگر پدری به عمد مرتکب قتل فرزند خود شود حکم قصاص درباره پدر اجرا نمی شود. این حکم، اختصاص به پدر در باب قصاص دارد و شامل نفی دیه و تعریز نمی شود . در حالی که نفی کیفر قصاص پدر، جنایت مادر و دیگر بستگان مجنی علیه را در بر نمی گیرد و در صورت وقوع جنایت از سوی ایشان، حکم قصاص اجرا می شود.از سوی دیگر اگر پدری محارب، مرتکب جنایت عمد نسبت به فرزند خود شود؛ به کیفر قصاص از باب محاربه نه جنایت بر فرزند محکوم می گردد، در حالی که اگر فرزندی علیه پدر، مادر، اجداد و بستگان دیگر خود به ارتکاب قتل عمد دست زند به قصاص نفس محکوم و مجازات در مورد وی جاری خواهد شد.