تاثیر قصه های قرآنی بر خود پنداره کودکان دبستانی

این مطالعه با هدف بررسی تاثیر قصه های قرآنی بر خودپنداره کودکان دبستانی انجام شد. این مطالعه یک طرح تجربی کلاسیک از نوع پیش آزمون - پس آزمون با دو گروه مداخله و کنترل بود که به روش نمونه گیری تصادفی ساده در شهرستان گنبدکاووس انجام شد. جامعه پژوهش شامل 60 کودک دبستانی 7 تا 12 ساله بود. 8 جلسه قصه گویی (هفته ای دو جلسه 60 دقیقه ای) برای گروه مداخله برگزار شد. آزمودنی ها ابزار خودپنداره پیرز هریس را در دو نوبت تکمیل کردند. داده ها با آزمون تی مستقل و تی زوجی و نرم افزار آماری 16 SPSS تجزیه وتحلیل شد. خودپنداره کلی در گروه کنترل (57/4 ±20/57) و در گروه آزمون (3/85 ±62/63) بود که اختلاف آن معنی دار است (0/001=p). بر اساس آزمون تی مستقل بین هیچ کدام از ابعاد خودپنداره کودکان در دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت؛ ولی اختلاف میانگین ابعاد خودپنداره کودکان در دو گروه معنی دار بود. همچنین بین خودپنداره کودکان گروه کنترل در جلسات قبل و بعد از قصه گویی تفاوت معنی دار وجود نداشت (0/31= p)؛ ولی این تفاوت در خودپنداره کودکان گروه آزمون معنی دار بود (0/005>P). خودپنداره کودکان گروه قصه قرآنی افزایش یافت؛ بنابراین می توان گفت مداخله قصه گویی بر میزان خودپنداره کودکان دبستانی تاثیر دارد. قصه های قرآنی باعث مثبت شدن شناخت کودکان از خود و درنتیجه سلامت روان آنان می شود.