پاکسازی لکه های نفتی از محیط زیست دریایی به کمک مواد جاذب

هدف از این تحقیق بررسی جاذب های متفاوت به منظور تعیین پتانسیل آنها در پاکسازی لکه های نفتی از روی آب دریا می باشد. باگاس با دو مش متفاوت و پوست برنج به عنوان جاذب های طبیعی و پلی پروپیلن بی بافت به عنوان جاذب سنتزی مورد آزمایش قرار گرفتند. نتایج نشان می دهند که پلی پروپیلن بی بافت دارای بالاترین میزان جذب نفت در بین جاذب های مورد بررسی بوده و توانایی جذب 9-7 گرم از مواد نفتی مختلف را به ازای هر گرم از وزن خود داراست. باگاس با مش 45-18 نیز می تواند 6-5 گرم از مواد نفتی را به ازای واحد وزن خود جذب نماید. میزان جذب باگاس با مش18-14 و پوست برنج قابل قیاس بوده و نسبت به جاذب های قبلی کمتر می باشد.