تاریخیگری

نوشتاری که پیش رو دارید، به بررسی لغت تاریخ و برخورد دورانی با آن پرداخته است و بیان می کند که نمی دانیم این کلمه غیرقرآنی از چه زبانی به منابع اسلامی وارد شده که تاکنون «تعریف» جامعی درباره آن ارائه نشده است.
مقاله ضمن عرضه نگاه مورخان صدر اسلام به مبحث «تاریخ»، یادآوری می کند که تا میانه قرن نوزدهم، تاریخ را عامل تحرک جوامع نخوانده اند و فقط در دو قرن اخیر است که مقوله هایی مانند: «فلسفه تاریخ»، «علم تاریخ»، «تاریخ طبقاتی» و... به عنوان ابزاری برای توجیه مکتب های سیاسی و به ویژه سوسیالیسم عرضه شده است. نویسنده با طرح نمونه هایی از برخورد جدید مورخان بزرگ غرب با موضوع تاریخ و پیدایی دوران «تاریخیگری»، سرانجام به اشارات تاریخی قرآن توجه می دهد و نتیجه می گیرد که بطلان تزهای جدید تاریخی در دوران ما و ناکامی تجربه های غیر الاهی بشر در سراسر زمین و در تمام دوران ها به اثبات رسیده، به گونه ای که تنها مسیر بازمانده به سوی همزیستی و سلامت جوامع انسانی، بازگشت به آموزه های دینی است.