مقایسه روش های آماده سازی پوست در اعمال جراحی تمیز شکمی

هدف عمده آماده سازی پوست بیمار قبل از عمل جراحی، به حداقل رساندن تعداد میکروارگانیسم های ساکن پوست است. در این راستا روش هایی ارجح هستند که میکروارگانیسم های بیشتری را کاهش داده و تا حد امکان برای پوست مضر و تحریک کننده نباشند. در حال حاضر مواد ضدعفونی جهت استفاده در دوش تمام بدن و روش یک مرحله ای رنگ کردن پوست به جای روش دو مرحله ای در اتاق عمل توصیه می شود. از طرف دیگر با توجه به تنوع در تکنیک های رنگ کردن پوست و عدم اطمینان جراحان از نحوه آماده سازی پوست بیماران، این پژوهش به بررسی تاثیر دوش بتادین و پرپ یک مرحله ای در اتاق عمل با روش های روتین آماده سازی پوست بیماران انجام گرفته است.
در این پژوهش که یک کارآزمایی بالینی است 80 نفر از بیماران جراحی ترمیم فتق و برداشتن کیسه صفرا از طریق لاپاراسکوپ در بخش جراحی 2 و اتاق عمل مرکزی بیمارستان قائم مشهد بطور تصادفی به سه گروه تجربی، روتین 1 و روتین 2 تقسیم شدند به طوری که 40 نفر به روش تجربی (دوش بتادین، شیو نزدیک به زمان عمل، رنگ کردن پوست)، 20 نفربه روش روتین 1 (دوش صابون و شیو، رنگ کردن پوست) و 20 نفر به روش روتین 2 (دوش صابون و شیو، پرپ اول، رنگ کردن پوست) آماده شدند.
نتایج پژوهش بر اساس آزمون مجذور تی نشان داد که بین روش تجربی و دو روش روتین دیگر از لحاظ تعداد کلنی ناحیه انسزیون در مقایسه با قبل از آماده سازی تفاوت معنی داری وجود دارد. همچنین این آزمون تفاوت معنی داری بین روش تجربی و دو روش روتین دیگر از لحاظ تعداد کلنی ناحیه عمل در هنگام انسزیون جراحی نشان داد و تفاوت معنی داری نیز از نظر کاهش میزان ریکلینیزیشن در 24 ساعت بعد از عمل در روش تجربی نسبت به دو روش روتین دیگر وجود داشت. با استفاده از تست دقیق فیشر اختلاف معنی داری بین سه روش آماده سازی پوست وجود داشت و آزمون LSD موثر بودن روش تجربی را در کاهش تعداد کلنی پوست نسبت به دو روش دیگر مشخص ساخت. آماده سازی پوست بیمار(پرپ) به روش تجربی در مقایسه با دو روش دیگر روتین در کاهش فلور میکروبی پوست مؤثر تر بوده است.