ناهنجاری های لنفوپرولیفراتیو پس از پیوند در ناحیه ی سر و گردن (مرور مقالات)

امروز، عمل پیوند اندام به گونه ای برای جایگزینی اندام های از کار افتاده انجام می شود و باعث نجات بیماران و افزایش طول عمر شمار زیادی از بیماران، گردیده است. اما انجام پیوند با عوارضی مانند، بدخیمی های پس از پیوند همراه است، که از نمونه های آن، ناهنجاری لنفوپرولیفراتیو پس از پیوند (Posttransplant Lymphoproliferative Disorders یا به اختصار PTLD) است. ناهنجاری لنفراپرولیفراتیو در کودکان بسیار شایع تر از بزرگسالان بوده و معمولا، با فاصله ی زمانی چند ماه تا چند سال (در بیشتر موارد سه تا هفت ماه) پس از انجام پیوند روی می دهد. برپایه ی بررسی های انجام گرفته، میزان بروز این عارضه پس از انجام پیوند قلب و ریه، بیشترین (4/9 درصد) و پس از پیوند کلیه، کمترین (یک درصد) بوده است و میزان بروز آن در ناحیه ی شکمی، 32 درصد، در مغز استخوان، 25 درصد و در دیگر مناطق (مانند سر و گردن)، 43 درصد گزارش شده است. بروز این عارضه را به ضعف ایمنی ناشی از مصرف داروهای سرکوبگر ایمنی نسبت داده اند، که در بیشتر موارد، همراه با تکثیر ویروس اپشتاین بار (Epstein-Barr virus) بوده است. تظاهرات آن، از یک مونونوکلئوز خود محدود شونده تا یک ارتشاح لنفوئیدی منتشر تا یک لنفوم متغیر است. درمان های انجام شده برای این بیماری، کاهش میزان مصرفی داروهای سرکوبگر ایمنی، مصرف پاد تن 20CD، داروهای ضد ویروسی، شیمی درمانی و حتی پرتو درمانی است، که البته، چندان موثر نیست. این عارضه، پیش آگهی بد داشته و میزان مرگ و میر آن، در حدود 54 درصد گزارش شده است. از آنجا که، این بیماری، گاهی خود را به صورت لنفادنوپاتی در ناحیه ی گردنی، هیپرپلازی عمومی در لثه با نمای اریتماتوز و مراکز سیانوتیک، تورم لثه و کام و زخم های مزمن مخاطی نشان داده است، لزوم ارجاع فرد دریافت کننده ی پیوند با این علایم یا هر عارضه ی مشکوک دیگر در ناحیه ی سر و گردن، به دندانپزشک برای تشخیص به هنگام این عارضه و انجام نمونه برداری، کاملا ضروری به نظر می رسد. هدف این مقاله، مروری بر این بیماری، با تاکید بر تظاهرات دهانی و درگیری سر و گردن است.