سرآ‎غاز

در مرحله کنونی، عامل اصلی پیچیدگی ویژه ای که در ورود ماهوی به فصل «عدل» بروز می کند، برخورد و تضاد فزاینده ای است که میان مقوله برقراری «عدالت» با برنامه ریزی برای «توسعه اجتماعی» ظاهر می شود. تا آن جا که در تعریف «عدالت» می توان گفت: «اجرای عدالت، با مفهوم رایج کنونی و در شرایط حاکم و موجود، مانعی برای رشد شناخته می شود.»مختصرتر این که عدالت اقتصادی با افزایش و انباشت سرمایه، عدالت سیاسی با مدیریت متمرکز و عدالت فرهنگی با پذیرش و باورهای مسلط و سخت جان سازگاری ندارد؛ به همین دلیل در محاسبات و مناقشات رسمی برای آسودگی خیال، به این یا آن بهانه، برقراری عدالت را از صورت مساله و فاکتورهای روابط اجتماعی حذف می کنند.
اگر مراد از عدل در هر زمینه ای رفع و قطع ناممکن نابرابری ها است، پس قادر نخواهیم بود رتبه های اجتماعی ناشی از درجات آموزشی را تقسیم بندی بهره برداری از امکانات نادیده بگیریم؛ زیرا هر ردیه ای در این رده بدون تردید، با توقف رشد و از هم گسیختگی فرهنگ پیشرو برابر می شود.