مقایسه اثر اریترومایسین و داکسی سیکلین بر آکنه و لگاریس متوسط تا شدید

آکنه ولگاریس بیماری مزمن واحد پیلوسباسه است که در گروه سنی جوان شیوع بیشتری دارد. در درمان آکنه روش های درمانی مختلفی مورد استفاده قرار می گیرد که هر یک بخشی از مکانیسم ایجاد آکنه را تحت تاثیر قرار می دهد. یکی از شایع ترین درمان های مورد استفاده در آکنه آنتی بیوتیک خوراکی است. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر اریترومایسین و داکسی سیکلین خوراکی در بهبود ضایعه های آکنه در موارد آکنه متوسط تا شدید است.
روش اجرا: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی صورت گرفت. 68 بیمار مبتلا به آکنه به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول تحت درمان با اریترومایسین 1 گرم در روز و گروه دوم تحت درمان با داکسی سیکلین 100 میلی گرم در روز به مدت 4 ماه قرار گرفتند. سیر بهبود ضایعه ها بر اساس تعداد ضایعه های بیماران در هر ماه بررسی شد و عوارض جانبی درمان نیز مورد توجه قرار گرفت.
اختلاف میزان بهبودی ضایعه های صورت و تنه در دو گروه دریافت کننده اریترومایسین و داکسی سیکلین معنی دار نبود. اختلاف میزان بهبودی ضایعه ها در ناحیه صورت و تنه دریافت کنندگان اریترومایسین فاقد معنی بود، در حالی که تاثیر داکسی سایکلین در ضایعه های صورت به طور معنی داری بیش تر از ضایعه های تنه بود (P<0.05).
اریترومایسین و داکسی سیکلین از نظر تاثیر در بهبود آکنه متوسط تا شدید تفاوت معنی داری با یکدیگر ندارند و بسته به شرایط بیمار هر یک از این داروها می تواند به عنوان انتخاب درمانی در نظر گرفته شود.