تربیت دینی، آسیب ها و راه های درمان

تربیت دینی، سامان دهی و شکوفاسازی سرمایه های بالقوه انسان در ساحت های علمی و عملی در پرتو آموزه های وحیانی و معارف اسلامی است که در فرآیندی کاملا منطقی از طریق معلم و مربی به متعلم و متربی بر محور مبادی و منابع هماهنگ با «عقل و اراده» انسان ظهور می یابد. بنابراین عناصری چون فطرت، عقل و اراده، متون و منابع آموزشی و پرورشی، روش، و... در تربیت دینی اصالت و اهمیت دارند و تربیت دینی در سه حوزه اعتقادی (معرفتی)، اخلاقی سلوکی (معنوی) و احکامی (شریعتی) شکل می گیرد. در تربیت دینی چند حادثه مهم تحقق پیدا می کند: الف. رشد و پرورش خرد ب. نظام و توازن ویژه بین همه استعدادهای وجودی انسان ج. هدایت در جنبه های عقلانی، عاطفی، اجتماعی و جسمانی د. فزونی و توسعه و تعمیق باورهای دینی در فرد و تجلی آن در مناسبات رفتاری ه. تدریجی بودن نظام تربیت دینی و. قرار گرفتن انسان در مدار انسانیت و صیرورتش در محو شریعت محمدی (ص) با هدف خداجویی و خداخویی یا خلیفه الاهی شدن در «تربیت دینی» اصل بینش، گره زدن ایمان با عنصر عقل و عشق و قرار دادن انسان در مسیر جذبه الاهی و حیات طیبه است تا روابط انسان با خدا، خود، جامعه و جهان در پرتو رابطه با انسان کامل که معلم و مربی حقیقی است تنظیم شود... تربیت دینی ابعاد روح انسانی را در عقلانیت، معنویت، عبودیت و گرایش به زیبایی ها شکوفا ساخته و به صورت متعادل و متوازن رشد می دهد. در نوشته حاضر به بیست و هشت آسیب و آفت آموزشی و تربیتی همراه با چهارده راهکار اشاره شده است تا عوامل و موانع تربیت دینی در حوزه آموزش و پرورش و نظام آموزشی متوسطه و عالی شناخته شود.